Ένα άρθρο της Εύης Σταθάτου

Διάβασα πριν από αρκετό καιρό το γράμμα του 16χρονου τερματοφύλακα Χουάν Χουνκέρα, ο οποίος αγωνίζεται σε ομάδα μικρής κατηγορίας στο τοπικό πρωτάθλημα της Ανδαλουσίας και αφού δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Nueva Espana», μεταφράστηκε και αναδημοσιεύθηκε σε πολλές γλώσσες. 

Το γράμμα αυτού του παιδιού με ειλικρίνεια και ευθύτητα καταδικάζει την απαράδεκτη στάση των γονιών που μέσα από τη ζωή των παιδιών τους βγάζουν δικές τους προσωπικές ματαιοδοξίες. Το γράμμα του με συγκίνησε, με στενοχώρησε αλλά κυρίως με προβλημάτισε. Γιατί το παιδί έχει δίκιο!

Τα παιδιά μου παίζουν ποδόσφαιρο. Και τα τρία. Τα μεγάλα παίζουν ήδη έξι χρόνια, προπονούνται πλέον συστηματικά και συμμετέχουν με την ομάδα τους σε ποδοσφαιρικά τουρνουά και πρωταθλήματα με άλλες ομάδες. Ο μικρός, ακολουθώντας τα βήματα των αδερφών του, παίζει μόλις δύο χρόνια.

Τα μεγαλύτερα παιδιά μου σε λίγους μήνες θα γίνουν 11 χρονών. Και ναι, οι ίδιοι μάλλον φαντάζονται τους εαυτούς τους μεγάλους ποδοσφαιριστές στις αγαπημένες τους ευρωπαϊκές ομάδες. Και καλά κάνουν. Γιατί τα παιδιά πρέπει να ονειρεύονται. Γιατί κάνουν κάτι που το αγαπούν όσο τίποτα άλλο. Γιατί από τότε που περπάτησαν τους θυμάμαι να κλωτσάνε μια μπάλα. Γιατί ακόμη και σήμερα, ακόμη και όταν δεν κάνουν προπόνηση, συνήθως παίζουν ποδόσφαιρο. Γιατί όταν περπατάνε στο δρόμο πάντα κάτι κλωτσάνε. Γιατί περιμένουν πως και πως τη στιγμή που θα πάνε στην προπόνηση για να μάθουν καινούρια πράγματα και να παίξουν με τους φίλους τους. Καλά κάνουν λοιπόν και έχουν στόχους. Και αν αυτός είναι ο στόχος τους, τους εύχομαι ολόψυχα να δουλέψουν και να τον πετύχουν.

Εγώ όμως δεν είμαι έντεκα χρονών. Είμαι ενήλικας και είμαι η μαμά τους. Και όσο περήφανη και χαρούμενη και αν είμαι που τα παιδιά μου κάνουν κάτι που αγαπούν και το κάνουν σωστά, οφείλω να ξέρω ότι για ένα δεκάχρονο παιδί το ποδόσφαιρο πρέπει να είναι ακόμη παιχνίδι. Είναι ένα χόμπυ, ένας τρόπος να περνάνε καλά, να γυμνάζονται, να κοινωνικοποιούνται, να μαθαίνουν να λειτουργούν ως ομάδα. Ναι, οφείλω να τα ξέρω όλα αυτά και να τα μαθαίνω και στα παιδιά μου. Οφείλω να τους λέω μπράβο για την προσπάθεια και μπράβο που περάσαν καλά στον αγώνα. Να είμαι δίπλα τους όταν απογοητεύονται, να είμαι εκεί όταν τραυματίζονται, όταν κουράζονται. Να προσέχω τη διατροφή τους και να τους θυμίζω ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα όμορφο παιχνίδι. Να τους θυμίζω ότι χρειάζεται να έχουν μια ισορροπία σε όλα, ότι είναι σημαντικό να πηγαίνουν καλά και στο σχολείο, γιατί ό,τι και να αποφασίσουν να κάνουν αργότερα, η εκπαίδευσή τους είναι ένα σημαντικό εφόδιο για το μέλλον τους.

Αυτός είναι για μένα ο ρόλος του γονιού. Κι όμως αρκετά συχνά βλέπω γονείς να φωνάζουν στο παιδί τους, να φωνάζουν στο διαιτητή, ακόμη και στα παιδιά της αντίπαλης ομάδας κατά τη διάρκεια κάποιου ποδοσφαιρικού παιχνιδιού των παιδιών τους.

Πραγματικά στενοχωριέμαι, για την ακρίβεια εξοργίζομαι, όταν έρχεται η στιγμή που σε κάποιον αγώνα των παιδιών, θέλω να πιάσω τον γονιό που ουρλιάζει δίπλα μου και να του πω: “Ηρέμησε, είναι μόνο δέκα χρονών! Και ξέρεις κάτι, ούτε το δικό σου παιδί μάλλον είναι ο Messi. Και αν είναι, θα το μάθουμε σε λίγα χρόνια! Γι’ αυτό κάτσε κάτω και άσε μας να απολαύσουμε τα παιδιά μας!”

Αυτό επίσης που είναι πραγματικά αξιοσημείωτο, είναι τα σχόλια των μαμάδων στο γήπεδο… Εκεί, πραγματικά συνήθως απορώ! Οφείλω να πω, πως πριν ασχοληθούν τα παιδιά μου με το ποδόσφαιρο ουδεμία σχέση είχα με το άθλημα. Δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να παρακολουθήσω αγώνα για κάνεναν λόγο. Μην κοιτάς τώρα που βλέπουμε οικογενειακώς αγώνες, γιατί κάπως πρέπει να επικοινωνήσω και εγώ με τα παιδιά μου! Πριν από αυτό, η μόνη σχέση που είχα με το άθλημα, ήταν ότι ο παππούς μου ήταν διαιτητής και μάλιστα με διεθνή ποδοσφαιρική καριέρα. Είχα ακούσματα, όμως εγώ ποδόσφαιρο δεν ήξερα. Από τα παιδιά μου μαθαίνω. Και είμαι σίγουρη πως οι περισσότερες μαμάδες μικρών ακόμη ποδοσφαιριστών ανήκουν στην ίδια κατηγορία με μένα. Μπορεί κάποιες πράγματι να έχουν ουσιαστικές γνώσεις του αθλήματος, και μπράβο τους! Αλλά πιστεύω, μεταξύ μας, ότι οι περισσότερες που βρίσκονται ως μαμάδες στα γήπεδα, δεν έχουν! “Ε τότε βρε καλή μου, τι τα θέλεις τα σχόλια στο γήπεδο; Γιατί κάνεις κριτική;”

Το θέαμα για μένα είναι κάποιες φορές τουλάχιστον θλιβερό. Ο μπαμπάς έχει καπνίσει ένα πακέτο τσιγάρα από το άγχος του (ούτε στον τελικό του Champions League να έπαιζε το παιδί του!) και δίνει οδηγίες από τις κερκίδες στο παιδί του αλλά και στα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας. Η μαμά από δίπλα κάνει ασταμάτητα σχόλια. Για το παιδί της που “αν δεν ήταν άρρωστο την προηγούμενη εβδομάδα θα είχε βάλει πέντε γκολ τώρα”, για την αντίπαλη ομάδα που δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, γιατί “έναν καλό παίκτη έχουν μόνο που κάνει όλη τη δουλειά”, για τον διαιτητή που είναι πάντα άδικος “και δεν βλέπει μπροστά του”… Και το παιδί τους χαμένο, να προσπαθεί να συγκεντρωθεί στον αγώνα και στις οδηγίες του προπονητή του και παράλληλα να κοιτάει στην κερκίδα και να παλεύει να καταλάβει τι του λένε οι γονείς του. Τι να σκέφτεται από μέσα του; Μήπως ντρέπεται γι’ αυτούς;

Για να είμαι ειλικρινής, αυτοί οι γονείς, με τις προσωπικές ματαιοδοξίες που βγάζουν μέσα από τα παιδιά τους, και η ουσιαστική έλλειψη ποδοσφαιρικής παιδείας στη χώρα μας, είναι ο σημαντικότερος λόγος που, αν με ρωτήσεις, μάλλον δεν θέλω τα παιδιά μου να ασχοληθούν επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο. Γιατί απλά δεν μπορούμε να στηρίξουμε πραγματικά τα παιδιά μας σε μια τέτοια μεγάλη προσπάθεια.

Μακάρι στο μέλλον να αλλάξουμε. Προσπάθειες πιστεύω ότι γίνονται σήμερα από τους ειδικούς. Οι προπονητές των παιδιών και οι υπεύθυνοι των σοβαρών ακαδημιών προσπαθούν πάρα πολύ να εκπαιδεύσουν και τους γονείς. Αλλά εμείς δεν ακούμε…

Κλείνω με ένα απόσπασμα από το γράμμα του Χούαν Χουνκέρα:

“Στα 16 χρόνια μου έχω παίξει πολύ περισσότερο ποδόσφαιρο από ότι εσύ και σου ζητώ
να μην ξαναπατήσεις στο γήπεδο, να μάθεις στο γιο σου να ευχαριστιέται το ποδόσφαιρο
και να καταλάβεις ότι πάνω απ’ όλα μέσα από αυτό το άθλημα ο γιος σου μπορεί
να μην γίνει τελικά μεγάλος ποδοσφαιριστής, αλλά σπουδαίος άνθρωπος. Κι αυτό είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό».”

Πηγή: www.mytwins.gr

e-podi

https://www.e-podi.gr/