Σκοπός και στόχος μέσα από κάθε παιχνίδι είναι τα παιδιά να γυμναστούν αλλά ταυτόχρονα να αναπτύξουν και τις ικανότητες τους. Υπάρχουν πολλά ομαδικά παιχνίδια στα οποία μπορούν να συμμετάσχουν τα παιδιά. Στο σημείο αυτό θα αναφερθούν παλιά ομαδικά παιχνίδια μέσα από τα οποία γινόταν ενδυνάμωση των ποδιών.

Πηδηχτός
Με ένα πόδι κυνηγιόντουσαν αγόρια και κορίτσια, για να πιάσουν το ένα ή το άλλο. Όποιος κουραζόταν ή ξεχνιόταν και πατούσε στα δύο πόδια, έχανε κι’ έβγαινε από το παιχνίδι. Αυτό συνεχιζόταν έως ότου απομείνει ένας, που ήταν και ο νικητής.

Το καλάμι
Αυτό ήταν το πιο απλό παιχνίδι. Ένα καλάμι, όσο μακρύ και αν ήταν, το κουβαλούσαμε ανάμεσα στα πόδια μας, κρατούσαμε την άκρη του με το ένα χέρι και με το άλλο είχαμε ένα ακόντιο ή καμτσίκι και κάναμε ότι χτυπούσαμε το καλάμι, υπονοώντας το άλογο, για να τρέξει πιο πολύ.

Τα ξυλοπόδαρα
Σε δύο χοντρά ξύλα, μήκους 2-2,5 μέτρων, κάρφωναν ένα οριζόντιο σανίδι στο κάθε ξύλο, που απείχε από τη γη 1-1,5 μέτρο. Πατούσαν εκεί επάνω και πιο ψηλά κρατούσαν τις κάθετες άκρες των ξύλων και βάδιζαν. Εμείς που είμαστε μικρά παιδιά, βλέπαμε τους νεαρούς ξυλοπόδαρους τα χρόνια εκείνα και τρομάζαμε.

Ο κουτσός
Χάραζαν στο χώμα ένα παραλληλόγραμμο χωρισμένο σε τετράγωνα. Έπαιρναν ένα μικρό κεραμίδι ή μία πλατιά πέτρα που την έλεγαν αμάδα και την έβαζαν στο πρώτο τετράγωνο. Έπρεπε να σπρώξουν με το ένα πόδι την αμάδα από το ένα τετράγωνο στο άλλο χωρίς να ακουμπήσει στις διαχωριστικές γραμμές του κουτσού, γιατί τότε ο παίκτης έχανε. Αυτό γινόταν με διάφορα γεωμετρικά σχήματα, τρίγωνα, κύκλους και σαλίγκαρο. Ο κουτσός ήταν περισσότερο κοριτσίστικο παιχνίδι.

Το σχοινάκι
Παιζόταν όπως και σήμερα. Το γυρίζουν δύο παιδιά και πηδούν μέσα ένα ή περισσότερα παιδιά. Το μοναχικό σχοινάκι παίζεται από ένα παιδί, το οποίο γυρίζει το σκοινί γύρω από τον εαυτό του πηδώντας.

Κυνηγητό
Το απλό αυτό παιχνίδι παιζόταν σε πολύ ανοιχτό χώρο. Απαιτούσε ταχύτητα, επιδεξιότητα ελιγμών και μεγάλη αντοχή. Ένα παιδί με κλήρο γινόταν κυνηγός. Με την έναρξη του παιχνιδιού τα υπόλοιπα παιδιά σκορπίζονταν μακριά, άλλα εδώ και άλλα εκεί. Ο κυνηγός έτρεχε να πιάσει ένα απ’ όλα τα παιδιά και φυσικά διάλεγε για την περίσταση, όποιο πίστευε, πως ήταν αδύνατο στο τρέξιμο και νόμιζε πως είναι «του χεριού του». Τ’ άλλα παιδιά προσπαθούσαν να τον παραπλανήσουν και να τραβήξουν το ενδιαφέρον του προς το μέρος τους για να γλιτώσουν από τα χέρια του το παιδί, που ’βαλε «στο μάτι». Τέλος, όποιο παιδί έπιανε ο κυνηγός, έπαιρνε αμέσως τη θέση του και το παιχνίδι συνεχιζόταν.

Κυνηγητό με ουρίτσες
(Όλα τα παιδιά έχουν από μία ουρίτσα (μαντήλι/κορδέλα) στο πίσω μέρος της φόρμας τους. Η νηπιαγωγός δίνει το σύνθημα να ξεκινήσει το κυνηγητό με ένα σφύριγμα. Σκοπός του παιχνιδιού είναι τα παιδιά να μαζέψουν όσες πιο πολλές ουρίτσες από τους συμπαίκτες τους χωρίς όμως να χάσουν τη δική τους. Νικητής είναι αυτός που θα έχει τις περισσότερες ουρίτσες στα χέρια του αλλά και τη δική του πίσω στη φόρμα του).

Κλέφτες και αστυνόμοι
Δύο οι ομάδες: Οι κλέφτες και οι αστυνόμοι. Οι αστυνόμοι πρέπει να πιάσουν τους κλέφτες ακουμπώντας τους και οι κλέφτες προφυλάσσονται αν ακουμπήσουν με την πλάτη κάτω ή στον τοίχο ενώ για να κερδίσουν πρέπει να ακουμπήσουν στην πλάτη τους αστυνόμους.

Πατητό
Όλα τα παιδιά ενώνουν τα πόδια τους. Μόλις φωνάξουν «πατητό» πρέπει να τραβήξουν τα πόδια τους πίσω. Φωνάζουν νούμερα «πρώτος», «δεύτερος» κ.ο.κ. και ο καθένας παίζει με τη σειρά του. Ο ένας πρσπαθεί να πατήσει τον άλλο πηδώντας. Πηδούν όμως και αυτοί, τους οποίους οι άλλοι προσπαθούν να πατήσουν, ώστε να αποφύγουν το πάτημα.

Το λαστιχάκι
Ήταν κοριτσίστικο παιχνίδι. Παιζόταν τουλάχιστο με 3 κορίτσια. Ένα λάστιχο για ρούχα, περίπου 3 μέτρα με δεμένες τις άκρες του, στηρίζονταν στο πίσω μέροςτων ποδιών των κοριτσιών,σχηματίζοντας ένα μακρόστενο… σχεδόν ορθογώνιο πλαίσιο. Υπήρχαν τρία, τέσσερα στάδια το πατητό, το χαμηλό,το ψηλό και το πολύ ψηλό,ανεβάζοντας τον «πήχυ» κάθε φορά.

Το φιδάκι
Ένα σχοινί… βασταζόμενο από δύο άτομα που με γρήγορες κινήσεις πάλλονταν σαν φίδι. Οι παίκτες πηδούσαν πάνω από αυτό αποφεύγοντας το άγγιγμά του για να μη χάσουν. Σιγά σιγά ύψος του σχοινιού ανέβαινε.

Τα χελωνάκια
Τα χελωνάκια είναι παιχνίδι που παίζεται με μπάλα. Παίζεται με δύο και πάνω παιδιά. Πρέπει να υπάρχει τοίχος. Τα παιδιά που το παίζουν μπαίνουν σε σειρά και κάνουν «ουρά». Όταν έρχεται η σειρά ενός παιδιού πετάει την μπάλα στον τοίχο και πηδάει για να περάσει η μπάλα κάτω απ’ τα πόδια του. Εάν τον ακουμπήσει η μπάλα, καίγεται και πάει και στέκεται όρθιος μπροστά στον τοίχο. Αν καούν όλοι και μείνει μόνο ένας τότε δίνει την μπάλα σ’ εκείνον που κάηκε πρώτος. Εκείνος παίρνει την μπάλα και τη χτυπάει στον τοίχο. Αν την πιάσει αυτός που δεν κάηκε ο άλλος που κάηκε βαράει άλλες δύο φορές. Άμα δεν μπορέσει να βγει ο πρώτος που κάηκε συνεχίζει ο ύτερος και πάει λέγοντας. Εάν κάποιος μπορέσει και βγει τότε συνεχίζει με αυτόν που είναι έξω. Αν καεί κάποιος απ’ τους δύο τότε αρχίζουν πάλι τα ίδια.

Το κρυφτό
Ένα παιδί με το πρόσωπο σε τοίχο ή δέντρο, μετράει ως το 100 ανά 5. Μόλις τελειώνει το μέτρημα προσπαθεί να βρεί τους κρυμμένους. Αν κάποιος προλάβει και πάει στο μέρος που καθόταν αυτός που μετράει και φωνάξει φτου ξελευθερία σε όλους, τότε ελευθερώνονται όλα τα παιδιά. Ξαναφυλάει ο ίδιος. Αν αυτός που φυλάει τους δει και τους φτύσει όλους, ο πρώτος που θα βρει τα φυλάει.

Με την κοινή διαπίστωση ότι η εποχή που διανύουμε χαρακτηρίζεται από παιδική μοναξιά και απομόνωση, το παιχνίδι έρχεται να αντισταθμίσει και να μετριάσει αυτή την προβληματική κατάσταση που βιώνουν τα παιδιά στη σύγχρονη εποχή. Το παιχνίδι αποτελεί ένα μεγάλο πεδίο έκφρασης συναισθημάτων του παιδιού. Ας παροτρύνουμε λοιπόν τα παιδιά να συμμετάσχουν σε ομαδικά παιχνίδια τόσο για την ανάπτυξη του συναισθηματικού τους κόσμου όσο και για την ενδυνάμωση του μυϊκού τους συστήματος.